Ten z lewej to św. Tomasz Kantuaryjski. Tego z prawej po dekapitacji połączonej z obustronną demanizacją dosyć już trudno rozpoznać.
Gdy podczas jednej z sierpniowych wycieczek dopedałowałem do Sulejowa, spodziewałem się rozwibrować swą duszę na melodię romańską, kamienną. Kościółek niby kształtny, ładne też obok zakole klasztoru, zasadniczo jednak w przestrzeni dominował wielki festyn, można rzec: odpust pod hasłem urodzin miasta Sulejowa – wobec czego rozwibrowałem swą duszę na melodię spożytej na tym odpuście kaszanki.
Gdy podczas jednej z sierpniowych wycieczek dopedałowałem do Sulejowa, spodziewałem się rozwibrować swą duszę na melodię romańską, kamienną. Kościółek niby kształtny, ładne też obok zakole klasztoru, zasadniczo jednak w przestrzeni dominował wielki festyn, można rzec: odpust pod hasłem urodzin miasta Sulejowa – wobec czego rozwibrowałem swą duszę na melodię spożytej na tym odpuście kaszanki.
a nie rozwibrowałeś sobie kiszek?
OdpowiedzUsuńa propos - kiedyś zauważyłem jak zabawnie dwuznaczne jest to, że któraś bliskowschodnia restauracja ma w ofercie... "taniec brzucha".
w Sulejowie nie byłem, a zawsze chciałem się tam rozwibrować.
Kiszka kiszkom oka nie wykole.
UsuńTen drugi, to ostrzeżenie dla tego pierwszego, czyt ten pierwszy, to obietnica rekompensaty dla tego drugiego?
OdpowiedzUsuńObaj są przypomnieniem dla nas.
UsuńWg mnie to ta sama postać, tylko na focie po lewej właśnie zaczynają kolesia kroić, podczas gdy na prawej jest już po. Takie "wczoraj i dziś".
OdpowiedzUsuńPrzyjmuję tę interpretację.
Usuń