Targowa 14, część 4: pierwsze podwórze

Przez bramę przechodzimy z drugiego podwórza w pierwsze:

Patrzymy też za siebie – przez trzy bramy:

Podwórze wygląda tak:

Podsumowanie części 1–4: po pierwszym przejściu tych podwórek miałem w głowie znaną frazę Lloyda George’a, którą wbiłem sobie kiedyś do głowy, jeżdżąc po Dolnym Śląsku: „dać Polsce Śląsk to jak dać małpie zegarek”. O Pradze trudno powiedzieć, by ktoś nam ją darował. Historia oddała ją jednak w łapy Peerelu, a potem III RP. Usiłuję sobie jakoś wyjaśnić to potworne marnotrawstwo, którego kamienica jest przykładem. Źródłowe zło to Peerel i dokonany w nim zabór nieruchomości; sięgając głębiej – pomysł, że gdy państwo zabierze ludziom domy, to lepiej tę własność wykorzysta i mądrzej o nią zadba. Ach, jakże wdzięczny to pomysł! Peerel trwał jednak z grubsza czterdzieści cztery lata, a upadł z grubsza dwadzieścia cztery lata temu. Od tamtej pory dla tysięcy kamienic takich jak ta trwa stan zawieszenia, a właściwie biorąc – agonia w powolnych torturach, spowodowana zwłaszcza ślamazarnością i nieprzewidywalnością reprywatyzacji. Linkuję szczegółowy opis takich tortur na przykładzie innej kamionkowskiej kamienicy. Takiej agonii być może by nie było, gdyby na początku, na przykład w roku 1990  – a choćby i w 2001, gdy ówczesny prezydent je utrącił – uchwalono prawo reprywatyzacyjne i przecięto wrzód. W tym wypadku ślamazarność reprywatyzacji i związane z nią obstrukcje nie są jednak wytłumaczeniem, o ile bowiem rozumiem wszystko, co o kamienicy przeczytałem, reprywatyzacji ona nie podlega. Podlega urzędowi dzielnicy.

W trzecim i czwartym podwórzu można snuć wizje miejskiego raju - kameralne, parterowe zacisze przy jednej z głównych ulic miasta, między stacją metra a największym dworcem; architektura, której spokojne piękno wciąż widać, w tym lepsza od Starówki, że autentyczna.

Na blogu Penetratorzy można znaleźć kilka zdjęć z wnętrza kamienicy. 

Na zakończenie dwa rzuty oka w bramę od ulicy:

Wychodzimy.