Nieoswojony modernizm (Dynasy 8)

Budynek przy Dynasach 8, którego dwa zdjęcia, zrobione od frontu, a właściwie z ujęcia na 3/4, wrzuciłem wczoraj, ma od tyłu cztery balkony (może to loggie, nie znam się). Najwyższy z nich tak jest zabudowany:

Jeszcze raz front tego budynku - ma on kształt dość prostokątny z wyjątkiem balustrady na dachu, ta jednak też jest ascetycznie geometryczna:

Niektórzy zapewne lepiej od tej fasady kojarzą ogólny widok trzech sąsiednich kamienic przy Dynasach 6, 8 i 10 - ta zaokrąglona to szóstka, po lewej widać boczne ściany ósemki i dziesiątki:

Dynasy 8 zostały zbudowane w roku 1938 według projektu Stanisława Ogórka i Bohdana Pniewskiego (dane z ewidencji zabytków). Powielam te informacje niechętnie, bo są łatwo dostępne, wystarczy wpisać adres w gógla, ale przydadzą się tu dla kompletności wywodu. Ciekawsze jest to, że kamienicę zbudowali sobie dwaj inżynierowie, Jerzy Nechay i Czesław Pukiński. A najciekawsze - że  każda z trzech sąsiadujących kamienic ma innego architekta; prócz wymienionych to Stefan Tworkowski (okrąglak) i Wacław Weker (dziesiątka, źródło danych - jak wyżej). Międzywojenny modernizm był wspólnym językiem, w którym architekci tworzyli dzieła osobne, a zarazem doskonale spójne z kontekstem, jeśli ów też był modernistyczny. Ten zespół trzech kamienic wspólnie tworzących schodkowatą pierzeję zawsze odbierałem jako całość. Dynasy 8, wpisane do rejestru zabytków (w odróżnieniu od szóstki i dziesiątki), to wzorcowy styl nowoczesny lat 30. w wydaniu eleganckim i stonowanym (nie tak jak ostentacyjny funkcjonalizm typu np. zburzonej willi Szyllerów). Z tyłu budynek wygląda tak - najbardziej rzucają się w oczy fantastyczne zewnętrzne schody na dach:

Oprócz tego są balkony/loggie, także piękne w swej ascetycznej prostocie. A na najwyższym z nich jest zabudowa:

Sprawa jest następująca: ta zabudowa sama w sobie, uważam, nie jest brzydka; przeciwnie, ma swój urok. Jest też przemyślana i wykonana starannie. Zarazem sama jej obecność to już gwałt na architekturze, a jej kształt to zerwanie ze stylem kamienicy i wręcz nawrót estetyki, w opozycji do której modernistyczni architekci tworzyli.

Jest to więc okazja do pytania: dlaczego estetyka, którą w latach dwudziestych i trzydziestych nazywano "nowoczesną", dominująca już od niemal stu lat, wciąż nie jest przyswojona przez ludzi "spoza branży"? Dlaczego mimo otoczenia przez nią i zamieszkania w niej, ludzie wciąż od niej uciekają, urządzając w niej swoje zakątki oswajane za pomocą poroży, łuków, boazerii i ozdób?

(Postawiłem sobie takie pytanie, wypatrzywszy ten balkon na Dynasach, czyli w miejscu - tak mi się wydaje - zdecydowanie inteligenckim. Ten rozjazd świadomości estetycznych nie dotyczy w tym wypadku praskich ludów półkoczowniczych, piwno-wódczanych, między które warszawiakowi strach wejść bez eskorty, tylko obywateli pijających zapewne czerwone winko z kieliszków - i dlatego zastanawia).