Stacja Goczałkowice-Zdrój 1/3 (Linia kolejowa 139, odcinek pierwszy i trzeci zarazem)

Kilkakrotnie już zapowiadałem długi cykl niewarszawski, rzecz jasna przeplatany odgłosami warszawskiej rzeczywistości.

Zadowolony byłem z zamieszczonego w październiku opisu spaceru po Kobiórze, uzupełniającego wcześniejszy opis tamtejszej stacji. Pędząc kilka tygodni w mieście położonym na linii kolejowej nr 139, do której należy też przystanek Kobiór – linii, sądzę, nieprzeciętnie ciekawej, choć zapewne są w Polsce jeszcze ciekawsze kulturowo, historycznie i krajoznawczo – postanowiłem ciągnąć temat. (Prowadzenie bloga dodało tym samym motywacji i systematyczności moim zwyczajom jako turysty). 

Linia kolejowa 139, obsługiwana dziś głównie przez Koleje Śląskie, lecz także przez PKP Intercity, wiedzie z Katowic do Zwardonia (formalnie do położonej za granicą słowacką stacji Skalité-Serafínov, dokąd jednak pociągi – i dalej do Żyliny – jeżdżą tylko ze Zwardonia). W planach mam, podobnie jak z Kobiórem, pokazywanie kolejnych stacji oraz – w miarę sensu i możliwości – wypady w ich okolice.

Poniżej mapa linii 139 – nie jest to, podkreślam, schemat, lecz mapa zachowująca odległości między stacjami i ich położenie geograficzne:

Zaznaczone są wszystkie i tylko te stacje, na których stają dziś pociągi pasażerskie; kolorem wyróżniłem opisywany już Kobiór. Zresztą sytuacja jest dynamiczna. Do wprowadzenia kilka dni temu nowego rozkładu Kolei Śląskich pociągi relacji Katowice–Zwardoń, a także krótszych relacji w obrębie tej linii (Katowice–Żywiec itp.) nie stawały na przystankach Brynów i Podlesie; teraz zatrzymują się na wszystkich przystankach osobowych.

Trzeba było wymyślić jakąś metodę wyboru kolejnych przystanków, zwłaszcza że początek wypadł w Kobiórze, bliżej więc środka niż początku. Chętnie zmałpowałbym pomysł autora pewnej znakomitej powieści i przemieszczał się ruchem konika szachowego, ale trudno to zrealizować pojazdem szynowym. Obrałem zatem inną metodę: liczbę stacji, o które się przesuwamy, określał będzie rzut kośćmi. Nie sądź jednak, czytelniku, że zdajesz się na ślepy los; jestem jego oczami.

Nasz pierwszy postój wypada cztery oczka na południe od Kobióra, na stacji Goczałkowice-Zdrój. Zanim tam wysiądziemy, kilka widoków przez okno pociągu. 

Na koniec zastrzegam: nie jestem specjalistą od kolei i jej historii, a w szczególności od pojazdów szynowych (z grubsza odróżniam lokomotywę od wagonu). Specjaliści tacy, czasem wysokiej klasy, są aktywni w internecie. Ja do niedawna nie wiedziałem nawet, że linie kolejowe mają numery. Lubię jednak jeździć pociągami – na tym polu mam nawet pewne osiągnięcia, z których najbardziej się chwalę kilkudniową pociągową podróżą, bez użycia innych środków transportu, znad Oceanu Atlantyckiego do stacji Warszawa Wschodnia. Tym, co mnie interesuje, jest zasadniczo pejzaż – jako jego część również dworce kolejowe, pociągi i wszystko dookoła. Chciałem jakoś wyosobnić i nazwać trasę, po której wielokrotnie jeździłem w celach różnych, a tej jesieni czasem tylko po to, by ją opisać – z pomocą przyszła mi nazwa już istniejąca: linia kolejowa 139.