Orvieto. Próby sfotografowania katedry

Do Orvieto pojechałem dzięki Zbigniewowi Herbertowi. Staram się tu unikać wątków przesadnie pięknoduchowskich, nie pisać o Giottach ani della Francescach, nie stąpać śladami Rilkego, Miłosza ani Agnieszki Osieckiej, ale raz na parędziesiąt postów mogę oddać sprawiedliwość pisarzowi, dzięki któremu czegoś się dowiedziałem. Barbarzyńcę w ogrodzie czytałem w liceum, czyli bardzo dawno, książka ta napisana jest jednak na tyle sugestywnie, że między innymi rozdział o Orvieto kołatał mi się jeszcze w pamięci. Chcąc więc na koniec pobytu we Włoszech spędzić kilka dni gdzieś poza częścią tego kraju zwaną Mezzogiorno – dla niektórych będącą w istocie krajem osobnym – a zarazem w miejscu nieodległym od Rzymu, żeby łatwo było dotrzeć na powrotny samolot – pomyślałem o Orvieto. 

Przeczytany po latach i po powrocie rozdział z Barbarzyńcy w ogrodzie podobnego wrażenia już na mnie nie zrobił, a nawet, prawdę mówiąc, trochę mnie rozczarował – może dlatego, że sugestywność opisu uznałem tym razem za przesadną. Ale skoro tam pojechałem i zobaczyłem, co jest do zobaczenia, książka w moim przypadku spełniła swoje zadanie. Zresztą w literaturze polskiej oraz dostępnej po polsku jest więcej Orvieto; niedaleko szukając, bo tylko na własnych półkach, znalazłem po powrocie jeszcze trzy inne teksty. O dwóch nie mam nic do powiedzenia, jeden natomiast – Drugie przyjście Herlinga-Grudzińskiego – mocno mnie zdenerwował mieszaniną banału, kłamstwa i egzaltacji – chętnie bym o nim coś napisał, ale nie chcę powracać do chybionego pomysłu bloga z wrażeniami z lektur. Czy ktoś ciekaw? Ale mam jeszcze kilka zdjęć z Orvieto, więc może to pewnego dnia połączę: tamtejsze pocztówki i czytelniczy jad.

Wesołych Świąt! W najbliższym tygodniu za wiele się dzieje, by jeszcze zawracać Państwu głowę kolejnymi postami.